Mama België, meer dan 40 jaar ontwikkelingswerk op Flores; veel steun van Harapan

 In 1972 werd de Belgische onderwijzeres Marie Jeanne Colson, samen met een aantal ontwikkelingswerkers, uit het voormalig Belgisch Congo gezet. Medio 1973 vond ze een nieuwe plek, waar ze zich kon inzetten voor de medemens, het eiland Flores in Indonesië. Zij kwam in Maumere aan en ging eerst naar het klooster van de zusters Urselinen om de taal te leren en zich nader te oriënteren. Daarna werd ze benoemd in een klein bergdorpje, Watublapi op een missiepost  met als taak sociaal werk: het toezicht over 3 weeskinderen die op de missiepost rondliepen en zowat overal en nergens thuis waren. De ervaring die ze opdeed met de drie weeskinderen en de vijf die ze uit het ziekenhuis van Lela moest weghalen om ze weer in hun eigen milieu en bij de familie te integreren, was niet positief. Ook de vroegere, door een pater ondernomen pogingen, om de baby’s te redden door ze in het ziekenhuis te laten verzorgen tot een leeftijd van twee jaar, waren geen succes gebleken. Mevrouw Colson besloot dan ook al snel om geen kinderen meer in een ziekenhuis te laten opgroeien. Zij begon zich steeds meer in te zetten voor de “wegwerpkinderen”: ongewenste- en zieke kinderen, wezen, gehandicapten en kinderen uit asociale gezinnen.

nieuw initiatief : Eind september 1975 nam ze de eerste baby op in haar eigen huisje, omdat de moeder gestorven was. Haar eerste baby lag in een kartonnen doos met een luier gemaakt uit een onderbroek van ’n pater. Dit initiatief groeide in de loop der jaren uit tot vijf kindertehuizen in Watublapi, Lekebai, Wolofeo, Nebeblawuk en Nangehure. Het laatste kindertehuis is speciaal ingericht voor de opvang van gehandicapten. Mevrouw Colson, op Flores overal bekend als ibu België, zoekt bij haar kinderen een pleegmoeder die ook in het tehuis blijft. De pleegmoeder wordt geleerd kinderen te verzorgen, goed voedsel te maken, wat hygiëne is, etc. Haar streven is zodanige voorwaarden te scheppen dat (pleeg)moeder en kind zo gauw mogelijk - dat kan binnen enkele weken zijn, maar ook na enkele jaren - weer terug kunnen naar hun kampong om daar op eigen benen te staan. Het kind wordt begeleid tot het 18 jaar is.
In december 1992 verwoestte een enorme tsunami alles wat mama België had opgebouwd. Er vielen meer dan 3000 doden. Men moest weer van voren af aan beginnen.

belangrijke rol voor de vrouw: Mama België gaat er van uit dat maatschappijhervorming bij de vrouw begint. De vrouw is de spil van het gezin en zij moet een goede opleiding hebben. Maar als je een meisje wilt laten studeren, moet het niet eerst 3 of 4 uur moeten lopen om bij de school te komen. Daarom heeft zij in Nebe Wair Mitak, vlak bij een middelbare school, ook nog een internaat voor jonge meisjes opgericht. Na schooltijd krijgen de meisjes in het internaat lessen in al die vaardigheden die nodig zijn om een gezin te kunnen onderhouden.
In maart werd Mama België negenenzeventig jaar. Zij heeft inmiddels samen met haar Indonesische staf de leiding over de vijf kindertehuizen, het meisjesinternaat, een kleuterschool, een fysio- en hydrotherapie-accommodatie, een timmerwerkplaats en een boerderij.

steun vanuit Harapan: De stichting Nativitas uit Horst levert al vele jaren ’n structurele bijdrage aan de instandhouding van de tehuizen en het werk van deze bijzondere vrouw. Harapan doet dit vanaf 2005 samen met Nativitas. Dankzij de medewerking van o.a. de Stichtingen Handmelken en Kringloopwinkel Handmelken uit Best, enkele steunfondsen, vele particuliere giften en de opbrengsten van eigen acties droegen wij bij aan o.a.: de inrichting van de werkplaats in Waipare, waterzuiveringsinstallaties voor alle kindertehuizen, herstel / vernieuwing van de zeewering in Nangahure, renovatie tehuis in Watublapi, renovatie toiletgroep bij het meisjesinternaat, noodhulp n.a.v. modder- en steenlawines kindertehuis in Nebe.

Er is op dit moment veel geld nodig voor de aanpak van wateroverlast bij 3 tehuizen en de elektriciteits– en  watervoorziening in het tehuis Maria Stella Maris in Nangahure. Wij willen proberen d.m.v. allerlei acties en het benaderen van bedrijven en steunfondsen een gedeelte van het benodigde geld bij elkaar te krijgen.